Zonder kunst kweken we kinderen die het wel weten, maar niets meer durven doen– Over het belang van verbeelding in het onderwijs en de rol van de Methode DOELWIJT –

Er is iets magisch aan live muziek. Iets dat niet te vatten is in een stream, een algoritme of een digitale playlist. Het zit ’m in de trillingen van de contrabas die je borstkas doen resoneren. In het moment waarop de zanger of zangeres je aankijkt, en jij voelt: dit gaat over mij. In het samenzijn met anderen die allemaal, even, op dezelfde golflengte zitten. Muziek leeft pas echt als het gedeeld wordt.

De Onzichtbare Kracht van de Autodidact: Tijd voor Erkenning en Ruimte

Mijn leven als kind, gevormd door een mengeling van culturen en genen, voelde als een prachtige, maar soms zware reis. Ik ben een weerspiegeling van diverse achtergronden: mijn moeder, een afstammeling van Portugese Joden en Frans-Creoolse wortels, en mijn vader, wiens bloedlijnen zich uitstrekken van Chinese en Javaanse tot Arawak- en Ghanese afkomst. Dan hebben wij het over mijn geboorteland Suriname. Dit maakte mijn uiterlijk uniek, een gezicht dat de wereld in één blik verbond. Maar waar anderen de schoonheid zagen, zoals mijn oma zei wanneer ik onzeker werd van al die blikken, droeg ik de last van de “vinkjes” – kenmerken die me opvallend maakten in een wereld die vaak vasthoudt aan hokjes en labels als niet “echte “Nederlander.Altijd dingen anders willen doen zoals ook dit schrijven, een essay tsja, hoe schrijf je eigenlijk zoiets! Maar mijn gevoel, volgens mij is mijn gevoel “dat ding“ dat boekdelen zal spreken wanneer de woorden die al zo lang in mijn hoofd zitten eindelijk vrij kunnen dansen op papier…nou ja, via het toetsenbord hun weg vinden op het digitale schrijfvlak.