Soms lukt het om elke maand iets te schrijven. Soms ook niet. Omdat er dan zoveel door me heengaat dat ik het nog niet in woorden kan vangen.
Dit keer wilde ik een ervaring delen die me raakte — over verwachtingen, teleurstelling en toch blijven staan voor waar ik in geloof.
Soms denk je: dit is precies waar het allemaal voor bedoeld is.
Toen een organisatie interesse toonde in mijn Methode DOELWIJT-workshop, voelde ik dat. Een reeks van 4 workshops op verschillende locaties zou ik gaan geven. Ze begeleiden jongeren die langere tijd niet of nauwelijks naar school zijn gegaan. Jongeren die ergens onderweg het vertrouwen zijn kwijtgeraakt — in systemen, in zichzelf, in de toekomst.
En daar stond ik dan met een methode die precies dáár wil beginnen: bij zelfinzicht, bij richting, bij doelen die van henzelf zijn.
De eerste signalen waren positief.
Ik kreeg zelfs mails waarin stond dat er ‘positieve geluiden’ waren over mijn workshop.
Dat er iets loskwam. Dat er tijdens de derde sessie, een lastige sessie zelfs een ommekeer zichtbaar was in gedrag — omdat er iets geraakt was.
En dat is wat je wil. Niet oppervlakkige leukigheid, maar echte beweging van binnenuit.
Het soort proces dat niet meteen makkelijk is, maar wél echt.
Maar toen, ineens: de annulering van de vierde workshop. (Ook heb ik andere aanvragen niet aangenomen omdat deze datum er al maanden in stond. Krijg ik geen compensatie voor omdat er geen contract was gemaakt met annuleringsvoorwaarden...iets dat ik dus ook nooit meer op deze manier zal doen).
Niet omdat de workshop niet goed was, zeiden ze. Maar omdat hij “toch niet bij de organisatie paste.”
Ik begreep het niet. Ik had net gehoord dat het effect had. Dat er iets gebeurde. Dus ik vroeg het.
Ik vroeg of ze me konden uitleggen waar het dan aan lag — want als je groeit van feedback, moet je die eerst krijgen.
Het antwoord was nog vreemder:
Er zou “niets positiefs” zijn geweest. En die mails dan die ik heb ontvangen?
Wat eerder werd gezegd, leek ineens niet meer te bestaan.
Alsof het moest worden uitgewist.
En toen kwam die zin, die bleef hangen:
“Wij zoeken het beste voor onze jongeren.”
Die zin kwam binnen als een klap!
Alsof alles wat ik had ingebracht ineens niet alleen onvoldoende was, maar zelfs onzichtbaar.
En diep vanbinnen voelde ik: dit klopt niet.
Niet omdat ik geen fouten maak. Maar omdat ik wéét dat er iets geraakt werd. Dat er beweging was.
Soms zijn mensen zo bezig met hun eigen angsten en tekortkomingen, dat ze niet kunnen verdragen dat iemand een echte beweging op gang brengt.
Dan duwen ze niet jou weg, maar hun eigen ongemak.
Het zegt niets over jouw waarde.
Het zegt alles over hun onvermogen.
En daar zat ik dan.
Met iets dat eerst gewenst was, maar ineens ongewenst.
Met een stem die eerst gehoord werd, en toen genegeerd.
En een gevoel van: ligt dit nou aan mij?
Maar dat doet het niet.
En als jij dit leest, en dit herkent, dan zeg ik ook tegen jou: het ligt niet aan jou.
Dit soort dingen gebeuren vaker in het onderwijs en jongerenwerk en ook andere organisaties uiteraard.
Ideeën worden eerst omarmd, dan losgelaten.
Positieve feedback wordt vervangen door vaagheid.
Iemand zegt dat je iets raakt, en daarna dat je ‘niet past’.
Maar als we alleen willen werken met wat past in een spreadsheet of een beleidsplan — wat doen we dan met jongeren die zélf nergens meer lijken te passen?
Ik werk met hart. Met aandacht. Met échte processen.
Soms zijn die rommelig.
Maar ze zijn echt.
En dus ga ik door.
Voor elke jongere die even iemand nodig heeft die zegt: “jij doet ertoe.”
Voor elke stem die dreigt te verdwijnen tussen de regels van een format.
Voor elke keer dat ik wéét: er kwam iets in beweging.
En dat telt.
Ook als anderen het niet (meer) willen zien.
Reactie plaatsen
Reacties